Już w najbliższy piątek, 13. grudnia o godzinie 18:00 zapraszamy Państwa do muzeum na otwarcie wystawy prac Dominika Woźniaka. 

Dominik Woźniak

Urodzony w 1983 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi na wydziale grafiki - malarstwa. Dyplom obronił w pracowni technik drzeworytniczych oraz pracowni rysunku prof. Andrzeja Mariana Bartczaka. Od roku 2008 uczestniczy w projekcie promowania  Sztuki w Polsce oraz za granicą. Twórczość Dominika Woźniaka to połączenie rysunkowo - malarskiego kontynentu. W wykreowaniu artystycznej interpretacji najistotniejsza jest emocjonalność między Twórcą a Odbiorcą. Pragnienia ukazujące związki między człowiekiem a naturą wchodzą w skład programu owej twórczości, która opiera się w myśl zasady Człowiek i Natura, tworzą spójną nierozerwalną całość. Ukazywane figury płaszczyznowo - emocjonalne to rezultat rozważań nad pozycją człowieka, ale także jego charakteru poprzez zastosowanie różnokierunkowej formy. Dzieła charakteryzuje minimalna gama kolorystyczna, często monochromatyczna. W pracach przedstawia także tradycje narodowe, obrzędy i zwyczaje, zarówno w dawnej, jak i współczesnej Polsce.

Twórczość

Syntetycznie ujętym formom twórca nadaje geometryczny zarys. Charakter czy wiek postaci artysta określa przez akcentowanie stabilności, ciężaru topornych brył i przeciwstawianie im tych lżejszych i mniejszych. Bloki bywają porysowane, pęknięte, mają rozmaite niedoskonałości, które przylgnęły do nich z czasem – zupełnie jak do człowieka.

Głównym wyzwaniem jest tworzenie form, które przy swoich pozornych ograniczeniach wizualnych opowiedzą o emocjach z wystarczającą siłą. Tła – złożone zwykle z plam barwnych z umownie zaznaczoną linią horyzontu – stanowią dalszy, mniej znaczący plan. Pejzaż zostaje przefiltrowany,

gdyż artysta nie chce rozpraszać odbiorcy szczegółami krajobrazu.

Dużą wagę Woźniak przywiązuje do koloru, który daje możliwość wyrażania siebie i sygnalizuje uczucia. Dostrzeżemy ulubioną, zawężoną gamę tonów ziemistych, czasem odważnie kontrastowanych zbitkami ciepłych czy zimnych plam. Autor barwę pojmuje intuicyjnie. Ciemniejsze tony potrafią wzmocnić wyraz emocji postaci, ich ważnych – nieraz niełatwych – doświadczeń, takich jak choćby rozpad rodziny czy adopcja. 

Towarzyszące postaciom autorskie teksty, wpisane bezpośrednio w kompozycje, nie starają się usilnie stanowić elementu świata przedstawionego czy zniechęcać widza do samodzielnego myślenia. Są jedynie dodatkiem, często przeznaczonym głównie dla artysty dla podtrzymania, zapamiętania sytuacji. Komentarze wzbogacają powściągliwe obrazowanie. Zarysowują historie, które wydarzyły się w życiu autora bądź portretowanych, są wynikiem licznych spotkań, konfrontacji charakterów, obserwacji rodziny, znajomych – którzy dosłownie odnajdują siebie w realizacjach – i osób zupełnie obcych. Niejednokrotnie tekst odzwierciedla przemyślenia autora na temat całego spektrum przeżyć i problemów, od wybijających człowieka z rutyny spokojnego życia po sytuacje codzienne.

Mimo iż artysta używa abstrakcyjnych, prostych form do modelowania swoich postaci i kształtowania plenerów, są one w dużej mierze punktem wyjścia do kolejnych rozważań nad pozycją człowieka oraz rolą, jaką niesie za sobą proces twórczy. Woźniak wydobywając z historii najcenniejsze dla siebie elementy, zabiegi techniczne, wychodzi od tradycji i pragnie współcześnie ją kontynuować, propagować. Obok scen współczesnych, tworzy te opowiadające o dawnej Polsce.